Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Graccho, eius fere, aequalí? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Summus dolor plures dies manere non potest? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Confecta res esset.

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Non laboro, inquit, de nomine.

Pauca mutat vel plura sane; Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Si longus, levis; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.

Neutrum vero, inquit ille. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Duo Reges: constructio interrete. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed quid sentiat, non videtis. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed residamus, inquit, si placet. Omnis enim est natura diligens sui. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Duo Reges: constructio interrete. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed residamus, inquit, si placet.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ut aliquid scire se gaudeant? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sed haec omittamus;

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Summus dolor plures dies manere non potest? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Duo Reges: constructio interrete. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ergo, inquit, tibi Q.

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Sed quid sentiat, non videtis. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

An hoc usque quaque, aliter in vita? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. At coluit ipse amicitias. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Duo Reges: constructio interrete. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quis hoc dicit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. An tu me de L. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Confecta res esset. Cur id non ita fit? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quae contraria sunt his, malane? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Itaque his sapiens semper vacabit. Istic sum, inquit. Quae cum essent dicta, discessimus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Respondeat totidem verbis.